Kikker

Dag lieve lezers,

Hier spreekt de directeur van De Dierenkliniek of, zoals jullie mij ook wel kennen, Kikker. Misschien niet de beste naam voor een directeur hoor ik jullie denken. Ach ja. Helaas hebben wij katten hier niet veel over te zeggen. Jullie mensen ook niet trouwens. En bovendien ‘What’s in a name?’

Sinds 2016 woon ik officieel op Dierenkliniek Vondelpark. Na mijn heldhaftige poging om al balancerend op de balkonrailing een mug (zo’n lekkere grote, u weet wel) te vangen, viel ik naar beneden en raakte mijn achterhand deels verlamd. Dat deed pijn zeg! Ik kon niet meer lopen, had weinig controle over mijn ontlasting en urine, maar de mensen hier hebben hun best gedaan en na veel zorg, fysiotherapie, lekker eten en hard werken gaat het ondertussen erg goed met me. Ik loop alleen nog een beetje stijf. Inmiddels hebben ze me aangenomen, heb ik de verantwoordelijkheid over de dagelijkse gang van zaken en ben ik gepromoveerd tot CEO.

Ik ben niet altijd een gemakkelijke baas voor mijn medewerkers. Maar zij ook niet voor mij, hoor. Ze zeggen dat het goed voor me is om niet teveel te eten. Dan zou ik beter kunnen lopen met mijn manke rug. Tsss… alsof zij weten hoe dat voelt. Maar goed, als ik wil eten laat ik echt wel even van mij horen. En tillen ze me niet snel genoeg op hun schoot als ze zitten te werken, dan trek ik me gewoon op door mijn nagels in hun been te zetten. En is er echt niemand die mij aandacht geeft, dan zoek ik mijn eigen vrienden wel buiten op of ga ik bij slecht weer gewoon languit op de balie liggen. Daar zijn altijd lieve mensen die wel in zijn voor een aai. Het is niet mijn probleem dat ik dan soms in de weg lig. Je ziet het: het leven is zo slecht nog niet bij Dierenkliniek Vondelpark.

Als directeur van zo’n drukke praktijk beleef ik veel. Geen één dag is hetzelfde, je komt altijd weer voor verassingen te staan en je maakt soms de meest gekke dingen mee. Er zijn helaas veel moeilijke momenten, maar gelukkig ook heel veel leuke en mooie momenten. 

Hopelijk tot snel!